Blizny pooparzeniowe

Co to są blizny pooparzeniowe?

Blizny pooparzeniowe są wynikiem gojenia się rany, która powstała na skutek wysokiej temperatury lub oparzenia substancją chemiczną, np. stężonym kwasem lub zasadą. Na wygląd blizn pooparzeniowych wpływa głębokość powstałej rany i jej rozległość, czynniki zewnętrzne, dbałość o higienę w obrębie rany oraz towarzyszące dolegliwości i choroby, np. cukrzyca. 

Blizny pooparzeniowe mają nierówną strukturę, mogą być miejscowo bardzo twarde (nie są jednak bliznowcami – choć mogą się w nie przeistoczyć). Blizny pooparzeniowe mają też inny kolor niż inne partie skóry i znacznie się od niej odcinają. Włókna kolagenowe wewnątrz takiej blizny ułożone są w nieuporządkowany sposób (podczas gdy w zdrowych tkankach leżą równolegle). W obszarze blizny skóra jest bardziej wiotka i cieńsza. Przy poważniejszym oparzeniu blizny pooparzeniowe mogą prowadzić do zakłóceń w obszarze tkanek, które leżą w głębszych warstwach skóry, co prowadzi do naprężeń, przykurczy i może wpływać na układ ruchu. 

Blizny pooparzeniowe mają skłonność do powstawania przerostów. Do układania się kolagenu w zorganizowany, regularny sposób dochodzi dopiero po zamknięciu się rany, co może trwać od 6 miesięcy do 2 lat. Do tego czasu kolagen wypełnia ranę w luźny sposób. W tym czasie w miejscu nawet niewielkiej blizny pooparzeniowej może powstać blizna przerostowa, a wewnątrz zmiana nowotworowa, której charakter należy zbadać. 

W miejscu blizn pooparzeniowych mogą też pojawić się bliznowce. Jeśli przez ok. 2 miesiące od urazu w miejscu rany występuje zaczerwienienie, a blizna staje się coraz twardsza, wówczas powstaje bliznowiec (keloid) o guzkowatej, zgrubiałej i wypukłej strukturze. 

Blizny pooparzeniowe można leczyć za pomocą fizjoterapii, maści z wyciągiem z cebuli, nagietka lekarskiego, preparatów z witaminą A, D, E, heparyną sodową czy alantoiną. Widoczność blizn pooparzeniowych zmniejszą również zabiegi medycyny estetycznej, w tym ablacyjny laser frakcyjny.