Bielactwo

Co to jest bielactwo?

Bielactwo to przewlekła, bezbolesna choroba skóry, której bezpośrednią przyczyną jest brak melaniny (pigmentu) w skórze. Objawia się ona charakterystycznymi, bardzo jasnymi, „łaciatymi” plamami na jej powierzchni, choć czasami pigmentu mogą nie mieć również włosy i tęczówka oka. Zmiany najczęściej powstają na skórze twarzy, szyi, w pachwinach, na dłoniach i w okolicach naturalnych otworów ciała. Rzadziej występują w okolicach nosa i jamy ustnej. 

Bielactwo dotyczy ok. 1% populacji, tak często u kobiet, jak i u mężczyzn. Na 10 tys. noworodków jeden rodzi się z bielactwem. Najczęściej objawia się ono po raz pierwszy między 10. a 30. rokiem życia, choć u połowy pacjentów pierwsze objawy pojawiają się przed ukończeniem 20 lat. Osoby dotknięte bielactwem znacznie szybciej też siwieją. Wyróżnia się bielactwo wrodzone i nabyte, które towarzyszy innym schorzeniom dermatologicznym lub autoimmunologicznym. Wyróżniamy też bielactwo segmentalne (plamy występują tylko po jednej stronie ciała i zmiany nie postępują dalej) i niesegmentalne (znacznie częstsze, dotyczy całego ciała i postępujące). 

Mechanizm powstawania bielactwa polega na zmniejszeniu stężenia melaniny na danym fragmencie skóry. Wynika ono ze zmniejszonej ilości komórek produkujących barwnik skóry (melanocytów). Przyczyny choroby nie są dokładnie znane, jednak podejrzewa się o nią czynniki genetyczne, immunologiczne, stres, nadczynność tarczycy, niedokrwistość złośliwą, zaburzenia unerwienia, łysienie plackowate i czynniki środowiskowe. Naukowcy zaobserwowali też, że zdecydowanie bardziej podatne na bielactwo są osoby z ciemniejszą karnacją. W procesach autoimmunologicznych i przy obecności różnorodnych przeciwciał dochodzi u nich do niszczenia melanocytów, co prowadzi do zmniejszenia koncentracji melaniny w skórze i powstawania plam.